16 października 2000 r. minęły 22 lata od wyboru kardynała Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. Z tej okazji Ojciec Święty otrzymał gratulacje i życzenia z całego świata. 22. rok pontyfikatu obfitował w wydarzenia niezwykłe: wystarczy wspomnieć otwarcie Wielkiego Jubileuszu, podróż na Synaj i do Ziemi Świętej, beatyfikację dwojga pastuszków z Fatimy, Dzień Przebaczenia, Światowy Dzień Młodzieży i Światowe Spotkanie Rodzin.
W poniedziałek 16 października 2000 r. w Auli Pawła VI Ojciec Święty przyjął na audiencji ok. 7 tys. pielgrzymów z Polski, uczestników Jubileuszu Rodzin. Życzenia z okazji 22. rocznicy wyboru na Stolicę św. Piotra Janowi Pawłowi II złożył przewodniczący Rady ds. Rodziny przy Konferencji Episkopatu Polski, bp Stanisław Stefanek.
Wśród uczestników audiencji była także pielgrzymka 32 członków rodziny Żółtowskich z Polski. Inicjatorem i organizatorem tej pielgrzymki był Związek Rodu Żółtowskich.
…Minął już prawie rok od dnia audiencji. Wspomnienia – jeszcze cały czas żywe – postanowiliśmy wzbogacić i utrwalić przytaczając obszerne fragmenty przemówień1 Ojca Świętego i biskupa Stanisława Stefanka.
Przemówienie biskupa Stanisława Stefanka
Umiłowany Ojcze Święty!
W 22. rocznicę powołania biskupa krakowskiego na stolicę Piotrową w Rzymie staje przed Namiestnikiem Chrystusa rodzina polska. Chcielibyśmy przedstawić Ojcu Świętemu każdy dom, szczególnie reprezentowany przez osoby zaangażowane w duszpasterstwie, w ruchach i stowarzyszeniach na rzecz rodzin […]
W czasie Mszy św. sprawowanej dzisiaj w Bazylice św. Piotra dziękowaliśmy Bożej Opatrzności za ten znak sprzed 22 lat, za każdy dzień pontyfikatu, dar dla Kościoła, który przeprowadza świat przez granicę wieków. Dziękujemy za świadectwo niezłomnej wiary, za ofiarną miłość ogarniającą każdego człowieka, za wytrwałą posługę prawdzie. Dziękujemy za młodzież, za entuzjazm tak wielu serc, którym ukazałeś, Ojcze Święty, Chrystusa, wyznaczając im zadanie tworzenia „laboratorium wiary”. Dziękujemy za niezwykłą troskę o świętość domu rodzinnego – wspólnotę życia i miłości. Dom rodzinny – laboratorium, w którym uczymy się solidarności i życia w pełni ludzkiego.
Przez rodzinę, która tu się zebrała, przyjmij, Ojcze Święty, nasze gorące życzenia zdrowia i mocy Ducha Świętego na długie lata Piotrowej posługi. Przyjmij znaki synowskiej czci i oddania. Przyjmij, Ojcze Święty, Polskę podejmującą od nowa wysiłki, by iść drogą wyznaczoną przed tysiącem lat w dniach chrztu św. Przyjmij Polskę, naszą wspólną matkę – Ojczyznę.
Prosimy, Ojcze Święty, o Apostolskie Błogosławieństwo.
Przemówienie Ojca Świętego
1. „Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa” (2 Kor 1,2) – tymi słowami św. Pawła witam serdecznie wszystkich obecnych na dzisiejszej audiencji w Watykanie.
Moi drodzy, przybyliście jako pielgrzymi do Wiecznego Miasta, aby wziąć udział w Jubileuszu Rodzin w ramach obchodów Wielkiego Jubileuszu Bożego Odkupienia. Raduję się waszą obecnością, zwłaszcza kiedy patrzę na wasze dzieci – najmłodszych uczestników tego spotkania. Wszystkich pozdrawiam bardzo serdecznie, pojedyncze osoby i całe rodziny […]
2. Spotykamy się dzisiaj, jak już wspomniałem, w ramach obchodów Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. Przybyliście do Rzymu, aby odnowić się wewnętrznie i wzmocnić wasze siły duchowe. Przeszliście przez Drzwi Święte, które symbolizują przejście z grzechu do łaski. Jezus powiedział o sobie bardzo wyraźnie: „Ja jestem bramą” (J 10,7). Oznacza to, że On jest jedyną i ostateczną drogą prowadzącą do Ojca. Tylko w Nim, Synu Bożym, jest nasze zbawienie. Stał się człowiekiem, poniósł śmierć na drzewie krzyża i zmartwychwstał, aby ukazać człowiekowi jego prawdziwą wielkość, przywrócić pełną godność człowieczeństwu i sens istnienia w świecie. Jakąż wartość musi mieć w oczach Stwórcy każdy człowiek, skoro „Syna swego Jednorodzonego dał”, ażeby człowiek „nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). Ogarnia nas głębokie zdumienie wobec tej przeogromnej godności człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boże.
Jak wielką wartość musi mieć w oczach Stwórcy każde ludzkie życie, każda istota ludzka, również ta, która jeszcze się nie narodziła, ale już żyje w łonie matki.
3. Uczestniczycie w Jubileuszu Rodzin, który można nazwać wielkim świętem Kościoła na cześć rodziny. Przybyliście tutaj, aby powiedzieć „tak” miłości, miłości szlachetnej, czystej, miłości ożywiającej, miłości odpowiedzialnej. Przybyliście, aby ukazać, że dla was najcenniejszą wartością jest rodzina i życie, które w niej się rodzi, rozwija i znajduje schronienie.
Przy tej okazji pragnę wyrazić moje uznanie tym wszystkim, którzy włączają się w dzieło budowania „kultury życia” i w poczuciu wielkiej odpowiedzialności przed Bogiem, własnym sumieniem i narodem bronią ludzkiego życia, bronią godności małżeństwa i rodziny. Im wszystkim i wam tu obecnym mówię: nie traćcie otuchy. To jest wielkie posłannictwo, wielka misja, jaką Opatrzność wam powierzyła. Dziękuję wam z całego serca za tę postawę i za to, co czynicie. Niech nagrodą będzie dla was sam Chrystus. On powiedział do apostołów: „Już was nie nazywam sługami, […] ale nazwałem was przyjaciółmi, bo czynicie to, co wam przykazałem” (por. J 15,15). Do was dzisiaj mówię to samo.
Życzę każdej rodzinie, wszystkim rodzinom w Polsce i na świecie, aby coraz bardziej odkrywały wielkość i świętość swego powołania; aby stały wiernie na straży „pięknej miłości” oraz każdego poczętego życia, by umiały obronić w dzisiejszych czasach drogocenne dziedzictwo wiary i przekazywać je następnym pokoleniom.
4. Moi drodzy, dziękuję wam za to spotkanie. Dziękuję moim rodakom w kraju i na całym świecie za towarzyszenie mi modlitwą w czasie mego pontyfikatu. Odczuwam siłę tej modlitwy i jej owoce. Jest ona dla mnie cennym darem i duchowym wsparciem. Dziękuję za wasze przywiązanie do Papieża, do Kościoła i pasterzy. Niech przywiązanie to owocuje w chrześcijańskiej postawie ukazywanej w życiu osobistym, rodzinnym i społecznym.
Wszystkich moich rodaków w Polsce i na świecie zawierzam opiece Matki Najświętszej i z serca im błogosławię.
Po przemówieniu Ojca Świętego sześcioosobowa delegacja rodziny Żółtowskich mogła złożyć dary Ojcu Świętemu i przyjąć osobiście Jego błogosławieństwo. Było to ogromne przeżycie i uwieńczenie pielgrzymki z Polski do Rzymu2.
Mamy nadzieję, że to nie koniec wspomnień o Pielgrzymce 2000, pewnie jeszcze wiele razy będziemy do niej wracać…
1 Informacje o audiencji i teksty przemówień za „L’Osservatore Romano”, wydanie polskie 2000, nr 11-12, s. 54-55.
2 Przebieg pielgrzymki i przeżycia ze spotkania z Ojcem Świętym relacjonowali w 24. numerze „Kwartalnika”: Jan, Bogusia, Rafał, Wacław, Bożena, Kicia, Ania z Białej, Agnieszka i Ania ze Sztumu.