Od czasów baroku w Europie słynęły szopki neapolitańskie, tyrolskie i pochodzące z gór Schwarzwaldu. Zanim zaczęli się nimi interesować historycy sztuki, były świąteczną ozdobą kościołów i domów. Pod koniec XIX wieku, gdy zainteresowano się zabytkami rzemiosła i dawnej sztuki ludowej – także szopki trafiły do muzeów.
Najsławniejsze na świecie Międzynarodowe Muzeum Szopki znajduje się w Rzymie. Reprezentowane są w nim wszystkie kraje świata i chyba wszystkie rodzaje materiałów, z jakich można zrobić jasełkowe figurki. Ze Szwecji pochodzi szopka ze słomy, z Danii – z kopenhaskiej porcelany, z Niemiec – figurki odlane z ołowiu, z Czech – ulepione z chleba, z Palestyny – sklejone z odłamków masy perłowej. Szopka z Ekwadoru zrobiona jest z cukru i marcepanu, sycylijska – z metalowych muszelek, koreańska zaś – z bambusa. W szopce chińskiej skośnooką Madonnę z Józefem w stroju marynarza i żółtolice Dzieciątko strzeże olbrzymi kolorowy smok, a w zanzibarskiej hebanową Matkę Boską w bransoletkach i koralach otaczają przy żłóbku lwy, hipopotamy i lamparty. Są też jasełka niezwykle oryginalne, jak np. mieszczące się we wnętrzu muszli, w szklanych kulach i butelkach. Jest również w Muzeum szopka polska, krakowska. Łącznie Muzeum ma w swych zbiorach ponad 1000 eksponatów.
Historia szopek sięga aż średniowiecza. Święty Franciszek z Asyżu w 1223 roku jako pierwszy przygotował świąteczną aranżację mającą na celu przybliżyć wiernym historię narodzin Chrystusa.
Idea szopek w Polsce pojawiła się pod koniec XII wieku. Najstarsze polskie figury jasełkowe pochodzą z Krakowskiego Klasztoru Klarysek – żeńskiej gałęzi Franciszkanów. Najpiękniejsze szopki powstały na Krowodrzy, zamieszkanej przez rodziny murarskie. Tradycja szopek w dobie nowoczesności nieco podupadła. Uratował ją Jerzy Dobrzycki, który w 1937 roku zorganizował konkurs na najpiękniejszą Szopkę Krakowską. Mimo przerwy wojennej trwa on do dziś.
Dodaj komentarz